นิทานกุ้ยเซียง วัยเด็ก เรื่อง หมีแพนด้ากับกระต่ายจอมเกเร

มีหมีแพนด้าหน้าตาน่ารักตัวหนึ่งเดินไปกลางป่าก็เดินไปชนเจ้ากระต่ายหนุ่มอย่างไม่ตั้งใจ แต่ทันใดที่เดินชนเจ้าหมีแพนด้าก็
รีบกล่าวขอโทษทันที่ "ขอโทษครับ ขอโทษครับ ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆครับ "หมีแพนด้ากล่าว  แต่ว่าเจ้า
กระต่ายที่มีนิสัยเกเรชอบหาเรื่องกับสัตว์อื่นอยู่แล้วก็กล่าวดุด่าหมีแพนด้าอย่างเสียงดังว่า "ฉันยืนของฉันอยู่ดีดีมาชนได้ไง ฉัน
ให้อภัยไม่ได้ จนกว่านายจะก้มลงเช็ดเท้าให้ฉันก่อน"กระต่ายพูด
   เสียงพูดอันดังก้องป่าของกระต่ายทำให้ได้ยินไปถึงหูของเจ้าหมีโคล่า เจ้าหมีดคล่ารีบวิ่งไปบอกแม่กระต่ายในพฤติกรรมอันเกเร
ของเจ้ากระต่ายน้อย  เมื่อแม่กระต่ายได้ยินการพูดจาข่มขู่  ทำกิริยาที่ไม่ดีของกระต่ายแล้วจึงได้เข้าไปตักเตือนลูกและและให้เจ้า
กระต่ายน้อยเกเรไม่ไปถือสาว่ากล่าวหมีแพนด้าตัวนั้นเหตุการณ์ในวันนั้นจึงจบไป
    วันต่อมาเมื่อหมีแพนด้าเดินไปพบกระต่ายอีกครั้ง ครั้งนี้หมีแพนด้าเดินไปถามไถ่ทุกข์สุขของกระต่ายจอมเกเร   แต่เห็น
กระต่ายมีกิริยาที่เหลี่ยนไป พูดจาดี ท่าทางดีขึ้น หมีแพนด้าจึงถามกระต่ายว่า "เจ้าเป็นอะไร เดี๋ยวนี้ทำไมถึงไม่เห็นเกเรเหมือน
เดิมละ"กระต่ายตอบว่า "ตั้งแต่วันที่ฉันพูดจาโมโหไม่ดีกับเธอ แม่ฉันก็ให้ฉันทำอะไรหลายอย่าง เริ่มปรับปรุงเปลี่ยนแปลงฉันจน
เป็นกระต่ายตัวใหม่ อย่างนี้ละ"
เมื่อหมีแพนด้าได้ยินดังนั้นก็กล่าวแสดงความยินดีและชื่นชมที่กระต่ายน้อยจอมเกเรกลับมาเป็นเด็กดีไม่รังแกสัตว์อื่นอีกต่อไป
นับแต่นั้นมาหมีแพด้ากับกระต่ายและเจ้าหมีโคล่าก็เป็นเพื่อนรักกันตลอดไป

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า   พฤติกรรมต่างๆเราสามารถเรียนรู้และแก้ไขจากร้ายให้เป็นดีได้ จากเด็กเกเรให้เป็นเด็กดีได้ เมื่อเจอกับสถานการณ์และการกระตุ้นเตือนให้แก้ไขปรับปรุง จากผู้ปกครอง พ่อแม่และผู้หวังดี
แหล่งที่มา http://www.ichumphae.com/topic.php?q_id=27213